Ιδιωτικά πανεπιστήμια

Δεν καταλαβαίνω. Δεν πρέπει, λέει, να γίνουνε ιδιωτικά πανεπιστήμια, γιατί το δικαίωμα στη μόρφωση είναι ιερό και δεν πρέπει να τυγχάνει εμπορευματοποίησης.

Μα, καλά, ιδιωτικά δημοτικά σχολεία δεν έχουμε; Ιδιωτικά Γυμνάσια-Λύκεια δεν έχουμε; Γιατί, λοιπόν, να απαγορεύονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Κι ας μην ξεχνούμε ότι οι βάσεις για μια σωστή παιδεία εκεί τίθενται. Στα Δημοτικά και τα Γυμνάσια, όχι στα πανεπιστήμια.

Επίσης: Το δικαίωμα στην υγεία δεν αποτελεί ιερό και δημόσιο αγαθό; Κι όμως, διαθέτουμε ιδιωτικά νοσοκομεία. Το δικαίωμα στην καλλιτεχνική καλλιέργεια δεν αποτελεί ιερό και δημόσιο αγαθό; Κι όμως, τα περισσότερα θέατρα είναι ιδιωτικά. Το δικαίωμα στη σωστή διατροφή δεν είναι επίσης εκ των ουκ άνευ σε μια δημοκρατική κοινωνία και κάτι που θα πρέπει να προστατεύεται από την χύδην εμπορευματοποίηση; Κι όμως, αποδεχόμαστε σαν κάτι φυσικό τις ιδιωτικές βιομηχανίες τροφίμων.

Και τέλος, γιατί δαιμονοποιείται κατ’ αυτόν τον τρόπο ο ιδιωτικός τομέας; Είναι δυνατόν σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εν έτει 2007 να ταυτίζουμε την επιχειρηματικότητα με την αισχροκέρδεια; Γιατί είναι τόσο χυδαίο να συστήσει κάποιος μια εμπορική επιχείρηση – κερδοσκοπική, ναι, κερδοσκοπική - στο χώρο της παιδείας; Και, εν πάσει περιπτώσει, στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια παιδεία το έχει ήδη κάνει, όπως προανέφερα. Γιατί όχι και στην τριτοβάθμια;

Συμπέρασμα: Σκεπτόμαστε με αγκυλώσεις και ταμπού και κυνηγάμε φαντάσματα.