Η αλήθεια για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις
Ώρα για μερικές δυσάρεστες διαπιστώσεις, τις οποίες όμως δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς:
1. Όλες σχεδόν οι καταλήψεις και λοιπές κινητοποιήσεις είναι τελείως αντιδημοκρατικές. Αποφασίζονται από γενικές συνελεύσεις που λειτουργούν χωρίς σαφείς κανόνες, υπό το κράτος ενός απόλυτου λαϊκισμού. Δεν υπάρχει καμία ημερήσια διάταξη, η κουβέντα πάει εκεί όπου την οδηγούν οι ειδικευμένοι συνταξιούχοι φοιτητές-γητευτές των αμφιθεάτρων, οι δε ψηφοφορίες είναι φανερές και ανεξέλεγκτες. Ψηφίζουν όσοι κι όποιοι τύχει να βρεθούν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
2. Το να θεωρείται η κατάληψη αυτονόητο δικαίωμα, αποτελεί ασυδοσία ιδιαζόντως ελληνικού τύπου, για την οποία ευθύνονται λιγότερο οι φοιτητές, και περισσότερο ολόκληρη η νεοελληνική κοινωνία, η οποία λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Τα πανεπιστήμια, όμως, δεν ανήκουν στους φοιτητές τους. Ανήκουν στους έλληνες πολίτες, και δη τους φορολογούμενους. Αυτοί τα πληρώνουν. Οι φοιτητές, στο κάτω-κάτω, θα κάτσουν τέσσερα, πέντε, έξι χρόνια και θα φύγουν.
3. Όποιος πιστεύει ότι είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει δωρεάν παιδεία, απλώς παραλογίζεται. Οι πανεπιστημιακές σπουδές, όπως και όλα τα επί γης αγαθά, κοστίζουν. Τα «δωρεάν» συγγράμματα, οι εργατοώρες των καθηγητών, τα εργαστήρια. Κάποια στιγμή καλό θα ήταν το φοιτητικό κίνημα να αναρωτιόταν ποιος πληρώνει το λογαριασμό, αλλά και ποιος εισπράττει, ποιος καρπώνεται κέρδη από τη «δωρεάν» παιδεία (π.χ. από τις άθλιες «δωρεάν» εκδόσεις της Υπηρεσίας Δημοσιευμάτων).
4. Τα δάκρυα των ήδη βολεμένων στα δημόσια ΑΕΙ, για τα δίδακτρα που θα αναγκαστούν να πληρώσουν οι μελλοντικοί φοιτητές των ιδιωτικών, μάλλον είναι κροκοδείλια. Αυτό που τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα είναι να κρατήσουν όσο το δυνατόν χαμηλότερα τον ανταγωνισμό («υποβάθμιση» των πτυχίων το βαφτίσανε). Όσοι δηλαδή βρέθηκαν στην απ’ έξω και εξωθούνται είτε στη φοιτητική μετανάστευση, είτε στα ιδιωτικά κολέγια, των οποίων τα πτυχία μέχρι σήμερα η πολιτεία δεν αναγνωρίζει, να πάνε να πνιγούνε.
5. Τέλος, αν αυτό το φοιτητικό κίνημα ήταν γνήσια ριζοσπαστικό και αληθινά νεανικό, αν αποτελούσε μέρος της λύσης, και όχι του προβλήματος, αν μη τι άλλο δεν θα έπασχε από αυτή την αρτηριοσκληρωτική έλλειψη φαντασίας. Έχει κολλήσει η βελόνα στις καταλήψεις. Τυποποιημένες, κομφορμιστικές αντιδράσεις. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα. Τι πετυχαίνεις όμως έτσι; Η εξεταστική χάνεται, το δημόσιο πανεπιστήμιο απαξιώνεται, όλο και περισσότεροι εξωθούνται στις αγκάλες των ιδιωτικών ΑΕΙ. Θύμωσε ο αγάς, κι έκοψε την τσουτσού του…
1. Όλες σχεδόν οι καταλήψεις και λοιπές κινητοποιήσεις είναι τελείως αντιδημοκρατικές. Αποφασίζονται από γενικές συνελεύσεις που λειτουργούν χωρίς σαφείς κανόνες, υπό το κράτος ενός απόλυτου λαϊκισμού. Δεν υπάρχει καμία ημερήσια διάταξη, η κουβέντα πάει εκεί όπου την οδηγούν οι ειδικευμένοι συνταξιούχοι φοιτητές-γητευτές των αμφιθεάτρων, οι δε ψηφοφορίες είναι φανερές και ανεξέλεγκτες. Ψηφίζουν όσοι κι όποιοι τύχει να βρεθούν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.
2. Το να θεωρείται η κατάληψη αυτονόητο δικαίωμα, αποτελεί ασυδοσία ιδιαζόντως ελληνικού τύπου, για την οποία ευθύνονται λιγότερο οι φοιτητές, και περισσότερο ολόκληρη η νεοελληνική κοινωνία, η οποία λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Τα πανεπιστήμια, όμως, δεν ανήκουν στους φοιτητές τους. Ανήκουν στους έλληνες πολίτες, και δη τους φορολογούμενους. Αυτοί τα πληρώνουν. Οι φοιτητές, στο κάτω-κάτω, θα κάτσουν τέσσερα, πέντε, έξι χρόνια και θα φύγουν.
3. Όποιος πιστεύει ότι είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει δωρεάν παιδεία, απλώς παραλογίζεται. Οι πανεπιστημιακές σπουδές, όπως και όλα τα επί γης αγαθά, κοστίζουν. Τα «δωρεάν» συγγράμματα, οι εργατοώρες των καθηγητών, τα εργαστήρια. Κάποια στιγμή καλό θα ήταν το φοιτητικό κίνημα να αναρωτιόταν ποιος πληρώνει το λογαριασμό, αλλά και ποιος εισπράττει, ποιος καρπώνεται κέρδη από τη «δωρεάν» παιδεία (π.χ. από τις άθλιες «δωρεάν» εκδόσεις της Υπηρεσίας Δημοσιευμάτων).
4. Τα δάκρυα των ήδη βολεμένων στα δημόσια ΑΕΙ, για τα δίδακτρα που θα αναγκαστούν να πληρώσουν οι μελλοντικοί φοιτητές των ιδιωτικών, μάλλον είναι κροκοδείλια. Αυτό που τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα είναι να κρατήσουν όσο το δυνατόν χαμηλότερα τον ανταγωνισμό («υποβάθμιση» των πτυχίων το βαφτίσανε). Όσοι δηλαδή βρέθηκαν στην απ’ έξω και εξωθούνται είτε στη φοιτητική μετανάστευση, είτε στα ιδιωτικά κολέγια, των οποίων τα πτυχία μέχρι σήμερα η πολιτεία δεν αναγνωρίζει, να πάνε να πνιγούνε.
5. Τέλος, αν αυτό το φοιτητικό κίνημα ήταν γνήσια ριζοσπαστικό και αληθινά νεανικό, αν αποτελούσε μέρος της λύσης, και όχι του προβλήματος, αν μη τι άλλο δεν θα έπασχε από αυτή την αρτηριοσκληρωτική έλλειψη φαντασίας. Έχει κολλήσει η βελόνα στις καταλήψεις. Τυποποιημένες, κομφορμιστικές αντιδράσεις. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα. Τι πετυχαίνεις όμως έτσι; Η εξεταστική χάνεται, το δημόσιο πανεπιστήμιο απαξιώνεται, όλο και περισσότεροι εξωθούνται στις αγκάλες των ιδιωτικών ΑΕΙ. Θύμωσε ο αγάς, κι έκοψε την τσουτσού του…
posted by koinh logikh at 1:09 π.μ.
6 Comments:
Θα διαφωνήσω σε πολλά θέματα. Δεν ξέρω τι εμπειρίες έχεις από τις τελευταίες καταλήψεις, αλλά μη δίνεις και τόση σημασία σε όσα ακούγονται για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων.
Σκέψου ότι αυτοί είναι που οδήγησαν να αλλάξει στάση ένα κυβερνητικό κόμμα (δεδομένο ότι διαφωνούμε μεταξύ μας για την αναθεώρηση). Είναι μορφή κινητοποιήσεων. Ό,τι και να έκαναν από τι στιγμή που διαφωνείς, δεν ξέρω πόσο θετικά θα το έβλεπες το όλο θέμα.
Από την εμπειρία μου σε φοιτητικές συνελεύσεις πρέπει να ομολογήσω τα εξής: Κατά την διάρκειά τους είναι δεδομένο ότι ζέει ένας "πόλεμος". Ιδεολογικός, κοινωνικός, παραταξιακός, συντεχνιακός. Σ'αυτόν τον "πόλεμο" δεν υπάρχουν ημερήσιες διατάξεις. Πολλές φορές τα πράγματα οδηγούνται προς μια κατεύθυνση γιατί κάποιοι είναι πιο μαχητικοί ή τέλος πάντων πιο πειστικοί. Ότι υπάρχουν μεθοδεύσεις είναι γεγονός. Που άλλωστε δεν υφίσταται μεθόδευση ή στρατηγική.
Πάντα πίστευα ότι οι καταλήψεις πρέπει να είναι το έσχατο μέσο κινητοποίησης. Σε μια κλιμακωτή δράση του οποιοδήποτε αγώνα (από τα μεταλλαγμένα και τις κεραίες κιν. τηλεφωνίας εώς τη συνταγματική αναθεώρηση), η κατάληψη είναι το τελευταίο χαρτί για κείνη τη πλευρά που έχει ανοίξει όλα τα χαρτιά της. Με αυτή μόνο την έννοια θα συμφωνούσα με τις αντιρρήσεις σου για τις καταλήψεις.
@ Δείμο: Έχω επαφή με αρκετούς φοιτητές. Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα ούτε καν πότε γίνονται αυτές οι "συνελεύσεις". Τα ίδια γινόταν και παλιότερα. Μια μειοψηφία αποφασίζει. Δεν συμφωνώ ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Καθόλου μάλιστα. Το μέσο ΕΙΝΑΙ ο σκοπός. Επικρατεί το καπέλωμα κι ο μικροκομματισμός. Επίσης: Είναι αδύνατο σε γυναίκα να μιλήσει, λόγω των "ηχητικών" συνθηκών. Να είσαι βέβαιος, Δείμο, ότι αν έκαναν κάτι όμορφο θα το επικροτούσα. Μη νομίζεις ότι και κανένας φιλοκυβερνητικός. Απλά έχω απαιτήσεις από το νεανικό κίνημα. Μ' αυτά που κάνουν δείχνουν ότι είναι κονφορμιστές που κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους. Δεν κάνουμε τίποτα έτσι.
Παραδέχομαι πάντως ότι έσειραν το ΠΑΣΟΚ στις συγκεκριμένες ενέργειες στη Βουλή. Όντως.
@ Μιχαλάκη: Πάπαλα κοινωνικός πόλεμος μαίνεται στις συνελεύσεις. Συντεχνιακός, ναι, μάλιστα. Αυτοί οι φοιτητοπατέρες θα είναι οι συνδικάλες του αύριο που θα καταχρώνται το κοινωνικό σύνολο για μια αυξησούλα και οι μεθαυριανοί εθνοπατέρες. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...
Τι μαλακίες είναι αυτά;; Είναι δημοκρατικό ο κάθε μαλάκας να γράφει ό,τι του κατεβάσει η κούτρα και να το δημοσιεύει κιόλας;;;
Ανώνυμε, τι να σου πω; Η δύναμη και η πειθώ των επιχειρημάτων σου με έχει κονιορτοποιήσει...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home