Συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, νομοσχέδια, θεσμικά πλαίσια. Πάπαλα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Σήμερα η στήλη, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικότερο για τη βελτίωση της ζωούλας μας, το οποίο όμως σπανίως συζητιέται. Αναφερόμαστε στην αισθητική και αρχιτεκτονική υποβάθμιση του περιβάλλοντός μας.
Πώς είπατε; Λεπτομέρειες; Κι όμως! Από κει αρχίζει το κακό. Πάρτε για παράδειγμα την πανεπιστημιούπολη, όπου δεσπόζει σαν καφκικός πύργος το Κτίριο Διοίκησης, ένα γνήσιο αρχιτεκτονικό εξάμβλωμα, σύμβολο πολυδαίδαλης, χαοτικής κι αναποτελεσματικής διοίκησης. Είναι τυχαίο ότι αν επισκεφθείτε το εσωτερικό του θα βρεθείτε μπροστά σε ένα θέαμα υπέρβαρων υπαλλήλων, οι οποίοι καπνίζουν αρειμανίως χυμένοι στις καρέκλες τους, σε μια κατάσταση απόλυτης δημοσιοϋπαλληλικής νιρβάνα;
Ή το κτίριο της νέας Φιλοσοφικής. Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που επισκέπτεται καθημερινά το κτίριο αυτό να συντηρήσει μέσα του έστω και λίγο από το ενδιαφέρον και τη χαρά της γνώσης; Αν δεν αλλάξουν αυτά, τι να σου κάνουν οι νόμοι και τα πλαίσια;
Ας πάμε στη δικαστική εξουσία. Είναι ποτέ δυνατόν να απονεμηθεί πραγματική δικαιοσύνη μέσα σ’ αυτό το τερατώδες κτίριο, το οποίο μάλιστα εσωτερικά είναι ακόμα πιο ψυχρό, αβυσσώδες και αβίωτο απ’ ό,τι απλά φαντάζεται ο ανυποψίαστος περαστικός; Αν εργάζεσαι εκεί μέσα, είναι λογικό να πρέπει να καταβάλλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη ρίχνεις ισόβια κάθε μέρα. Μιλάμε για την απόλυτη αρχιτεκτονική ανθρωπιστική καταστροφή.
Τα ίδια ισχύουν και για πολλές άλλες υπηρεσίες. Από το ΙΚΑ εκεί δίπλα στα δικαστήρια, που αποτελεί μια πραγματική ασέλγεια στο υπέροχο κομμάτι του τοίχους της πόλης που καταφέρνει να επιβιώνει, μέχρι την ισοπεδωτικά άχαρη Εφορία Καλαμαριάς. Κι από τα πολυάριθμα σχολικά συγκροτήματα που θυμίζουν φυλακές, μέχρι ακόμα και τις εκκλησίες τύπου Αγίου Παντελεήμονα Καλαμαριάς, που χάσκουν με τα μπετά τους έξω.
Το blog ξεκινά από σήμερα μια μεγάλη προσπάθεια χαρτογράφησης της ασχήμιας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Γράψτε μας για κτίρια, μνημεία, και λοιπά εξαμβλωματικά κατασκευάσματα που παρατηρείτε στην καθημερινότητά σας κι εμείς θα τα παρουσιάζουμε. Πού ξέρετε; Ίσως κάποτε θεσπιστεί μια Αισθητική Αστυνομία και αρχίσει να τα κατεδαφίζει…
3 Comments:
Το συμπέρασμα που έβγαλα διαβάζοντας το κείμενό σου είναι ότι η ημιμάθεια και τα κόμπλεξ (περί υπέρβαρων υπαλλήλων - τι κλισέ!) τελικά δεν κρύβονται. Αναμασώντας ιδέες που είναι ήδη ξεπερασμένες εδώ και δεκαπέντε χρόνια και κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία και την δύναμη που σου δίνει μία σελίδα, νομίζεις πως μπορείς να μιλάς περί παντώς επιστητού. Στην ανωνυμία, ανταπαντώ και εγώ με την ανωνυμία. Στα υπόλοιπα, αμέσως τώρα και συγκεκριμένα για κάθε κτίριο.
Το κτίριο της Διοίκησης αποτελεί ένα πραγματικά ξεχωριστό (ειδικά για τα Ελληνικά δεδομένα) δείγμα Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής, όσον αφορά τον τρόπο που επιβάλλεται στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά του και στον ορίζοντα, ξεχωρίζοντας εύκολα και σηματοδοτώντας έτσι την σημαίνουσα θέση του στον χώρο του Πανεπιστημίου. Έχει προβλήματα: η εσωτερική διαρρύθμιση, ειδικά όσον αφορά τα ασανσέρ είναι προβληματική, αλλά είναι ευήλιο και έχει καλή τοποθέτηση του κλιμακοστασίου και των βοηθητικών χώρων.
Η Φιλοσοφική έχει πετύχει να αποτελεί το κυριότερο πέρασμα από την Μελενίκου προς τον χώρο του κτιρίου Διοίκησης. Ίσως θα μπορούσε να έχει κάποια σήραγγα (αλλά θα τίθονταν θέμα ασφαλείας) και να μην είναι πέρασμα αφού ανέβεις τις σκάλες και ίσως θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερα ασανσέρ. Παρόλα αυτά, το μέγεθος, η θέση και ο τρόπος με τον οποίο αρχιτεκτονικά "ξεπροβάλλουν" οι όροφοι σε όποιον ανεβαίνει τις σκάλες δείχνουν ένα κτίριο πραγματικά καλοσχεδιασμένο. Δοκιμάστε το - νομίζω ότι οποιοσδήποτε δεν είναι κολλημένος πραγματικά θα δει το κτίριο με μια άλλη ματιά.
Τέλος, για τα Δικαστήρια. Σίγουρα, από τα τρία κτίρια που ανέφερες, αυτό είναι το πιο προβληματικό. Παρόλα αυτά, έχει καλύψει ανάγκες πολλαπλάσιες αυτών για τις οποίες είχε σχεδιαστεί, διαθέτει έναν ωραίο κεντρικό χώρο ο οποίος προσφέρει άνεση, ευεξία, ήλιο και φως (όλα πολύ σημαντικά στοιχεία σε συμβολικό και πρακτικό επίπεδο) και έχει ποικιλία χώρων, με σκάλες που σπάνε την μονοτονία ενός τεράστιου κεντρικού χώρου και αν κάτι χρειάζεται είναι άλλους τρεις ορόφους από πάνω για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες από την δικομανή κοινωνία μας.
Το αβίαστα να βγαίνεις και να προτείνεις κατεδαφίσεις σε μία πόλη σαν την Θεσσαλονίκη που έχει στιγματιστεί από αυτές (Μεντιτερρανέ, πρόσφατο νεοκλασσικό στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και Παύλου Μελά για να γίνει επέκταση τραπεζοκαθισμάτων του γειτονικού καφέ, αλλοιώσεις πλήθους διατηρητέων με προσθήκες όγκων και οι προτεινόμενες κατεδαφίσεις των αποθηκών στο λιμάνι για την ικανοποίηση του μεγαλοεργολαβικού μικροαστικού ονείρου της υποθαλάσσιας αρτηρίας) είναι το λιγότερο κακόγουστο, το περισσότερο ύποπτο.
Tο κτίριο της Διοίκησης αποτελεί ένα πραγματικά ξεχωριστό (ειδικά για τα Ελληνικά δεδομένα) δείγμα Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής, όσον αφορά τον τρόπο που επιβάλλεται στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά του και στον ορίζοντα, ξεχωρίζοντας εύκολα και σηματοδοτώντας έτσι την σημαίνουσα θέση του στον χώρο του Πανεπιστημίου.
Μα, ακριβώς αυτό είναι το απαίσιο: Ότι το κτίριο αυτό επιβάλλεται στην πλατεία και στον ορίζοντα και ότι κατέχει σημαίνουσα θέση στο χώρο του Πανεπιστημίου. Εγώ φαντάζομαι μια Πανεπιστημιούπολη με κτίρια χαμηλά, φιλικά προς το περιβάλλον, χωρίς τάσεις επιβολής και χωρίς να κρύβουν τον ορίζοντα.
Κι αν μια Πανεπιστημιουπόλη χρειάζεται ίσως ένα σύμβολο με σημαίνουσα θέση, αυτό σίγουρα δεν θα ήθελα να είναι το… Κτίριο Διοίκησης. Δηλαδή το σημαίνον σ’ ένα Πανεπιστήμιο είναι οι διοικητικές του υπηρεσίες; Αν είναι δυνατόν…
Η Φιλοσοφική έχει πετύχει να αποτελεί το κυριότερο πέρασμα από την Μελενίκου προς τον χώρο του κτιρίου Διοίκησης.
Και πάλι συμφωνούμε στη διαπίστωση και διαφωνούμε στο «διά ταύτα»: Ακριβώς αυτό που «έχει πετύχει» η ΦΛΣ. είναι που δεν μ’ αρέσει. Ένα μακρόστενο, κακομούτσουνο, ανέμπνευστο κτίριο κόβει τη θέα και την πρόσβαση σε ένα ιδιαίτερα νευραλγικό σημείο, κοντά στη Μελενίκου όπως γράφεις, και πίσω από την «ιερή» Παλιά ΦΛΣ., θα προσέθετα, κάτι που αποτελεί πραγματική ασέλγεια.
Ίσως θα μπορούσε να έχει κάποια σήραγγα (αλλά θα τίθονταν θέμα ασφαλείας) και να μην είναι πέρασμα αφού ανέβεις τις σκάλες και ίσως θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερα ασανσέρ. Παρόλα αυτά, το μέγεθος, η θέση και ο τρόπος με τον οποίο αρχιτεκτονικά "ξεπροβάλλουν" οι όροφοι σε όποιον ανεβαίνει τις σκάλες δείχνουν ένα κτίριο πραγματικά καλοσχεδιασμένο. Δοκιμάστε το - νομίζω ότι οποιοσδήποτε δεν είναι κολλημένος πραγματικά θα δει το κτίριο με μια άλλη ματιά.
Φυσικά και το έχω δοκιμάσει. Θέλεις να πιστεύεις ότι γράφω χωρίς να γνωρίζω; Όσο για τις σκάλες, το δέχομαι ότι διαθέτουν κάποια προσωπικότητα, μια πρωτοτυπία θα έλεγα, δεν νομίζω όμως ότι αυτό το μακρόστενο σχήμα με τους στενούς διαδρόμους εξυπηρετεί τις ανάγκες. Μέσα στο κτίριο, μάλιστα, υπάρχουν ουκ ολίγα γραφεία απίστευτα κακού σχεδιασμού, στενά, χωρίς παράθυρα, χωμένα σε κάτι τυφλές γωνίες, σαν να σε βάζουν τιμωρία.
Τέλος, για τα Δικαστήρια. Σίγουρα, από τα τρία κτίρια που ανέφερες, αυτό είναι το πιο προβληματικό. Παρόλα αυτά, έχει καλύψει ανάγκες πολλαπλάσιες αυτών για τις οποίες είχε σχεδιαστεί,
Για όποιες ανάγκες και να σχεδιάστηκε απέτυχε εξαρχής. Είναι απαίσιο. Ισοπεδωτικό. Κρύο. Με κάκιστη ηχητική, και δαιδαλώδη εσωτερική οργάνωση.
διαθέτει έναν ωραίο κεντρικό χώρο ο οποίος προσφέρει άνεση, ευεξία, ήλιο και φως (όλα πολύ σημαντικά στοιχεία σε συμβολικό και πρακτικό επίπεδο) και έχει ποικιλία χώρων, με σκάλες που σπάνε την μονοτονία ενός τεράστιου κεντρικού χώρου και αν κάτι χρειάζεται είναι άλλους τρεις ορόφους από πάνω για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες από την δικομανή κοινωνία μας.
Τι να πω, λυπάμαι ειλικρινά. Κι άλλο ύψος; Κι άλλοι όροφοι; Έλεος! Τι αρχιτεκτονική μεγαλομανία είν’ αυτή;
Το αβίαστα να βγαίνεις και να προτείνεις κατεδαφίσεις σε μία πόλη σαν την Θεσσαλονίκη που έχει στιγματιστεί από αυτές (Μεντιτερρανέ, πρόσφατο νεοκλασσικό στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και Παύλου Μελά για να γίνει επέκταση τραπεζοκαθισμάτων του γειτονικού καφέ, αλλοιώσεις πλήθους διατηρητέων με προσθήκες όγκων και οι προτεινόμενες κατεδαφίσεις των αποθηκών στο λιμάνι για την ικανοποίηση του μεγαλοεργολαβικού μικροαστικού ονείρου της υποθαλάσσιας αρτηρίας) είναι το λιγότερο κακόγουστο, το περισσότερο ύποπτο.
Κρίμα που δεν αναγνώρισες τον τόνο του κειμένου. Από την άλλη, γιατί μπλέκεις τα νεοκλασσικά με τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά εξαμβλώματα; Φυσικά και δεν συμφωνώ με την κατεδάφιση νεοκλασσικών. Ούτε με την κατεδάφιση όλων των αποθηκών. Η στήλη είναι κατά της υποθαλάσσιας, το έχω γράψει επανειλημμένα. Μεγαλοεργολαβικό μικροαστικό όνειρο είχαν μάλλον αυτοί που έχτισαν κτίρια σαν αυτά στην Πανεπιστημιούπολη και στα Δικαστήρια, όχι αυτοί που ονειρεύονται μια πόλη που θα αναπνεύσει επιτέλους από το μπετόν και θα δει κάποια κτίρια ανθρώπινα και καλόγουστα.
Θα ήθελα τέλος να σχολιάσω και μια ακόμη ιδέα που υπολανθάνει στο κείμενό σου. Με τις αναφορές σου σε «ημιμάθεια» και ότι μιλώ «επί παντός του επιστητού», διατυπώνεις προφανώς την άποψη ότι θέματα όπως η ζωή μας στην ίδια μας την πόλη, τα κτίρια τα οποία αντικρίζουμε και βιώνουμε καθημερινά, η πολεοδομία και η αρχιτεκτονική, αποτελούν θέματα μόνο για ειδικούς. Διαφωνώ απόλυτα. Κάθε ενημερωμένος και καλλιεργημένος πολίτης πρέπει να έχει θέση για τέτοια ζητήματα. Τον δε δημόσιο διάλογο και προβληματισμό επ’ αυτών προσπαθώ και εγώ να προάγω από αυτή την στήλη. Τόσο απλά.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή.
(Κτίριο Διοίκησης)
Μα, ακριβώς αυτό είναι το απαίσιο: Ότι το κτίριο αυτό επιβάλλεται στην πλατεία και στον ορίζοντα και ότι κατέχει σημαίνουσα θέση στο χώρο του Πανεπιστημίου. Εγώ φαντάζομαι μια Πανεπιστημιούπολη με κτίρια χαμηλά, φιλικά προς το περιβάλλον, χωρίς τάσεις επιβολής και χωρίς να κρύβουν τον ορίζοντα.
Κι αν μια Πανεπιστημιουπόλη χρειάζεται ίσως ένα σύμβολο με σημαίνουσα θέση, αυτό σίγουρα δεν θα ήθελα να είναι το… Κτίριο Διοίκησης. Δηλαδή το σημαίνον σ’ ένα Πανεπιστήμιο είναι οι διοικητικές του υπηρεσίες; Αν είναι δυνατόν…
Μια Πανεπιστημιούπολη με τόσους φοιτητές πιστεύω ότι είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί με χαμηλά κτίρια. Και ποιον ορίζοντα; Τις πολυκατοικέις της Μελενίκου; Ήμήπως να τις κατεδαφίσουμε και αυτές και να τις αντικαταστήσουμε με χαμηλά κτίρια;
Η δε φιλικότητα προς το περιβάλλον αντιμετωπίζεται με την διατήρηση κτιρίων που καλώς ή κακώς χτίστηκαν και ακόμη έχουν ζωή.
Αν ήταν να χτίσουμε τώρα μια καινούρια Πανεπιστημιούπολη, ίσως και να συμφωνούσα μαζί σου. Αλλά η σκέψη να γκρεμίσουμε κτίρια τα οποία χτίστηκαν ξοδεύοντας ενέργεια, πρώτες ύλες, χρήματα του Δημοσίου για να χτίσουμε κάτι άλλο το οποίο ταιριάζει στις τωρινές μας ιδέες, πεποιθήσεις, μόδες, κολλήματα ακόμη με ενοχλεί πολύ. Πάρα πολύ.
Όσο για το πιο κτίριο οφείλει να έχει την κυρίαρχη θέση σε ένα Πανεπιστήμιο, φυσικά και είναι το κτίριο της Διοίκησης (το οποίο και δεν καταδυναστεύει όλο τον Πανεπιστημιακό χώρο, απλά μεταφέρει την αίσθηση αυξημένου κύρους σε ένα συγκεκριμένο σημείο του χώρου αυτού). Αλλιώς προβλέπω μια κολοκυθιά ανάμεσα σε Μηχανικούς, Δικηγόρους, Γιατρούς και από πίσω τις άλλες ειδικότητες για το πιο κτίριο (και επομένως και ποια ειδικότητα) είναι η πιο σημαντική στο Πανεπιστήμιο.
Και πάλι συμφωνούμε στη διαπίστωση και διαφωνούμε στο «διά ταύτα»: Ακριβώς αυτό που «έχει πετύχει» η ΦΛΣ. είναι που δεν μ’ αρέσει. Ένα μακρόστενο, κακομούτσουνο, ανέμπνευστο κτίριο κόβει τη θέα και την πρόσβαση σε ένα ιδιαίτερα νευραλγικό σημείο, κοντά στη Μελενίκου όπως γράφεις, και πίσω από την «ιερή» Παλιά ΦΛΣ., θα προσέθετα, κάτι που αποτελεί πραγματική ασέλγεια.
Φυσικά και το έχω δοκιμάσει. Θέλεις να πιστεύεις ότι γράφω χωρίς να γνωρίζω; Όσο για τις σκάλες, το δέχομαι ότι διαθέτουν κάποια προσωπικότητα, μια πρωτοτυπία θα έλεγα, δεν νομίζω όμως ότι αυτό το μακρόστενο σχήμα με τους στενούς διαδρόμους εξυπηρετεί τις ανάγκες. Μέσα στο κτίριο, μάλιστα, υπάρχουν ουκ ολίγα γραφεία απίστευτα κακού σχεδιασμού, στενά, χωρίς παράθυρα, χωμένα σε κάτι τυφλές γωνίες, σαν να σε βάζουν τιμωρία.
Για την εποχή του και τις δυνατόητες που υπήρχαν ανέμπνευστο εγώ δεν θα το χαρακτήριζα. Κτίρια ιερά δεν υπάρχουν, γι αυτό και εγώ βρίσκομαι να γράφω εδώ για να υπερασπιστώ αυτά τα κτίρια του Ελληνικού Μοντερνισμού τα οποία αποτελούν ένα από τα λίγα υπαρκτά παραδείγματα αυτού του είδους στην Ελλάδα με κοινές σχεδιαστικές αρχές (μας αρέσουν, δεν μας αρέσουν), με χάρες και αστοχίες, τα οποία κατάφεραν να προσαρμοστούν από το Πανεπιστήμιο του 50 και 60 στο Πανεπιστήμιο του 2000, με τους περισσότερους φοιτητές και καθηγητές και με τις τόσο διαφορετικές τεχνολογικές ανάγκες. Σε ένα κτίριο που υπάρχει, προσαρμόζονται τόσο οι χρήστες σε αυτό, όσο και αυτό στους χρήστες του. Έτσι, κάποια από τα πράγματα που γράφεις, εγώ μπορώ να τα πω και για την Παλιά Φιλοσοφική. Κι εκεί, μικρά δωμάτια, χώροι δύσκολοι, άσκημες άβολες αίθουσες. Γιατί λοιπόν το ένα σε εκνευρίζει και το άλλο είναι "καλό νεοκλασσικό";
Για όποιες ανάγκες και να σχεδιάστηκε απέτυχε εξαρχής. Είναι απαίσιο. Ισοπεδωτικό. Κρύο. Με κάκιστη ηχητική, και δαιδαλώδη εσωτερική οργάνωση.
Η κάκιστη ηχητική, ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη είναι από πλήθος άλλων κτιρίων. Το ότι οι υπεύθυνοι των Δικαστηρίων δεν χρησιμοποιούν την μεγαφωνική εγκατάσταση είναι το μεγάλο ερώτημα. Είμαι σίγουρος ότι έχουν κάποια καλή δικαιολογία αλλά δεν στέκει.
Η εσωτερική οργάνωση όσον αφορά τις αίθουσες εκδίκασης νομίζω ότι είναι αρκετά καλή. Για τα γραφεία δεν είναι, αλλά και πάλι 17 προανακριτικά και ανακριτικά γραφεία που να πρωτοπρολάβουν να στεγαστούν;
(...) αν κάτι χρειάζεται είναι άλλους τρεις ορόφους από πάνω για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες από την δικομανή κοινωνία μας.
Τι να πω, λυπάμαι ειλικρινά. Κι άλλο ύψος; Κι άλλοι όροφοι; Έλεος! Τι αρχιτεκτονική μεγαλομανία είν’ αυτή;
Καθόλου αρχιτεκτονική μεγαλομανία και δεν έχει να κάνει με την ανάγκη για ύψος και μέγεθος αλλά για την ανάγκη προστασίας των ελεύθερων χώρων της πόλης από καταπάτηση από νέα κτίρια και των πόρων που έχουν ήδη χρησιμοποιηθηέ ή ακόμη και σπαταληθεί για την ανέγερση αυτού του κτιρίου.
Ας μην φοβόμαστε τα ψηλά κτίρια σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, σήμερα. Δεν μιλάμε πια και για την Βερόνα με χαμηλά διόροφα ή τριόροφα κτίρια, μικρού εμβαδού ορόφων αλλά για μια πόλη που καλώς ή κακώς έχει μέσο όρο την εφταόροφη οικοδομή. Και εδώ που τα λέμε, αν η εναλλακτική πρόταση είναι αυτή που βλέπουμε στην Θέρμη, στο Τριάδι, στα Πεύκα, στο Ασβεστοχώρι, εγώ προτιμώ τα εφταόροφα κτίρια από την καταπάτηση δασικών, αγροτικών και ελεύθερων εκτάσεων.
Κρίμα που δεν αναγνώρισες τον τόνο του κειμένου
Να μού εξηγήσεις. Δεν είμαι και παντογνώστης.
Από την άλλη, γιατί μπλέκεις τα νεοκλασσικά με τα σύγχρονα αρχιτεκτονικά εξαμβλώματα;
Γιατί τα "σύγχρονα αρχιτεκτονικά εξαμβλώματα" στα οποία αναφέρεσαι, έχουν ήδη ζωή περίπου σαράντα με πενήντα χρόνια. Και αν από το 1950 ή 1960 πας πίσω το ίδιο διάστημα θα διαπιστώσεις ότι τα "νεοκλασσικά" ήτασν εξίσου μισητά. Ήταν παλιά, βρώμικα, ανθυγιεινά, μικρά, χωρίς ανέσεις, άβολα, όλα τα κακά είχαν. Επειδή όμως με συστηματικό τρόπο τα εξαφανίσαμε και τα αντικαταστήσαμε από τις υπέροχες καινούριες πολυκατοικίες με όλα τα κομφόρ, τώρα δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Αυτό λοιπόν το οποίο με κάνει εξωφρενών όταν κάποιος αρχίζει να μιλά για κατεδαφίσεις είναι ότι στερεί από αυτούς που ακολουθούν την δυνατόητα να δουν και να κρίνουν, χωρίς ψυχολογικά κόμπλεξ και χωρίς συναισθηματισμούς. Αν και εμείς μπούμε στο ίδιο λούκι με αυτούς που χτίσαν τα κτίρια που λοιδωρείς, δεν νομίζεις ότι το 2057 κάποιος σε κάποια koinhlogikn θα γράφει για τους ηλίθιους που γκρέμισαν αυτά τα κτίρια που ήταν ψηλά και μεγάλα και που τότε θα μπορούν να τα διορθώσουν και τα αντικατέστσεη με χαμηλά κτίρια, ξοδεύοντας βενζίνη για τα φορτηγά που κουβαλούσαν μακριά τα μπάζα και βενζίνη για τα φορτηγά που φέρναν τα νέα υλικά, βενζίνη και ενέργεια για τα κομπρεσέρ που γκρέμιζαν το μπετόν ή που γέμισαν με καρκινογόνα σκόνη όλη την πόλη όταν τα ανατίναξαν;
Μεγαλοεργολαβικό μικροαστικό όνειρο είχαν μάλλον αυτοί που έχτισαν κτίρια σαν αυτά στην Πανεπιστημιούπολη και στα Δικαστήρια, όχι αυτοί που ονειρεύονται μια πόλη που θα αναπνεύσει επιτέλους από το μπετόν και θα δει κάποια κτίρια ανθρώπινα και καλόγουστα.
Σε αυτό διαφωνώ κάθετα. Όχι, οι άνθρωποι που χτίσαν την Πανεπιστιμιούπολη μέσα στην πόλη, στην οποί μπορείς να πας περπατώντας και που σχεδίασαν ένα συγκρότημα κτιρίων το οποίο δεν ήταν κάποιο μικρός κολλέγιο τύπου Κέμπριτζ, αλλά έναν χώρο για χιλιάδες φοιτητές διαπνέοονταν από αρχές ουμανιστικές και από διάθεση η γνώση να περάσει σε πολλούς ανθρώπους, ανθρώπους σαν εσένα και εμένα που έχουν την γνώση να μπορούν να μιλάνε για θέματα τα οποία ίσως δεν κατέχουν εντελώς. Και συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως η Θεσσαλονίκη μπορεί πλέον να αναπνεύσει από το μπετόν. Εδώ, και το Σέιχ Σου κυττάμε να το κάνουμε μπετονένιες βίλλες για αυτούς που δεν αντέχουν τον συγχρωτισμό με άλλους είκοσι ή τριάντα ανθρώπους που ενέχει το να ζεις σε μια πολυκατοικία. Κτίρια ανθρώπινα και καλόγουστα μπορούμε και μακάρι κάποτε αν αρχίσουμε να σχεδιάζουμε για τα νέα κτίρια που χτίζουμε, όπως θα μπορούσε να είναι το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και τα κτίρια που ο αγαπητός Δήμαρχος έχτισε για να στεγάσει τις Υπηρεσίες του. Αυτά θα έπρεπε να κυνηγάμε να γίνουν φιλικά προς τους χρήστες και το περιβάλλον. Τα άλλα κτίρια του '50 και του '60 ας κάνουμε λίγη υπομονή και ας αφήσουμες κάποιους που έρχονται μετά από εμα΄ς και που δεν έχουν την συναισθηματική φόρτιση που εμείς κουβαλάμε, να αποφασίσουν πως θα τα προσαρμόσουν καλύτερα στις ανάγκες τους, μεταβάλλοντάς τα και χρησιμοποιώντας έξυπνες νέες τεχνολογίες, μερικές από τις οποίες ίσως ακόμη ούτε έχουν εφευρεθεί.
Ας κυττάξουμε εμείς να προστατεύσουμε τα νεοκλασσικά της πόλης που χάνονται με ρυθμό πέντε τον χρόνο και ας αφήσουμε τα άλλα κτίρια στην ησυχία τους.
Θα ήθελα τέλος να σχολιάσω και μια ακόμη ιδέα που υπολανθάνει στο κείμενό σου. Με τις αναφορές σου σε «ημιμάθεια» και ότι μιλώ «επί παντός του επιστητού», διατυπώνεις προφανώς την άποψη ότι θέματα όπως η ζωή μας στην ίδια μας την πόλη, τα κτίρια τα οποία αντικρίζουμε και βιώνουμε καθημερινά, η πολεοδομία και η αρχιτεκτονική, αποτελούν θέματα μόνο για ειδικούς. Διαφωνώ απόλυτα. Κάθε ενημερωμένος και καλλιεργημένος πολίτης πρέπει να έχει θέση για τέτοια ζητήματα. Τον δε δημόσιο διάλογο και προβληματισμό επ’ αυτών προσπαθώ και εγώ να προάγω από αυτή την στήλη. Τόσο απλά.
Αυτό εννοείται και κατάλαβες λάθος. Φυσικά και έχεις δικαίωμα να γράφεις ότι εσύ πιστεύεις, όπως και εγώ έχω δικαίωμα να το αντικρούω με όρους βαριούς, ακόμη ίσως και προσβλητικούς αν νιώθω ότι η άποψή σου με προσβάλει.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή.
Χαρά μου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home