Η ποινικοποίηση του κυκλοφοριακού

Σε ποντικοπαγίδα έχει εξελιχτεί για τους οδηγούς το κέντρο της πόλης, αλλά και η Βασιλίσσης Όλγας. Σαν τα ποντίκια περιφέρονται γύρω-γύρω τα αυτοκίνητα σε αναζήτηση μιας θέσης παρκαρίσματος ή προσωρινής στάθμευσης, κι από πίσω η νεόκοπη Δημοτική Αστυνομία, με κάτι παπάκια που δεν τα πιάνει το μάτι, να πλησιάζει το υποψήφιο θύμα, σαν γάτα, από πίσω, πατώντας ξαφνικά εκείνη την στριγκιά σειρήνα, κι αλίμονο σ’ όποιον δεν βάλει μπρος τη μηχανή και δεν γίνει καπνός σε χρόνο dt.

Η κατάσταση είναι άκρως παράλογη, αν αναλογιστεί κανείς ότι σε μια πόλη που δεν διαθέτει ούτε χώρους στάθμευσης, ούτε αξιόπιστα μέσα μαζικής μεταφοράς, η χρήση του γιωταχί είναι νομοτελειακή και αναπόφευκτη. Και θα διαιωνίζεται, ό,τι πρόστιμα και να βάλει ο Δήμος, αν δεν αρθούν τα αίτιά της.

Φαίνεται όμως ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα νέο σύμπτωμα παραλογισμού και εθελοτυφλίας της κοινωνίας μας: Επειδή αδυνατούμε να άρουμε τις αιτίες που προκαλούν τα προβλήματά μας, ποινικοποιούμε τα αποτελέσματά τους.

Κυκλοφοριακό πρόβλημα; Πρόστιμα στους οδηγούς (αντί για δημιουργία πάρκινγκ και αξιόπιστου δικτύου μαζικών μεταφορών). Πρόβλημα οδικής ασφάλειας; Ξανά μανά πρόστιμα στους οδηγούς (αντί για καλλιέργεια σωστής οδικής παιδείας και κατασκευή ασφαλέστερων δρόμων). Πρόβλημα βίας στα γήπεδα; Μπουζούριασμα των ταραξιών (αντί για μέτρα στήριξης των νέων που περιθωριοποιούνται). Πρόβλημα διαφθοράς; Νέος, αυστηρότερος νόμος αντιμετώπισης των παραβατών (αντί για δομικές αλλαγές στο σύστημα συναλλαγών του Δημοσίου). Αν αποτελούσαν οι αυστηρότερες ποινές σωτηρία, τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες που εφαρμόζουν συχνά-πυκνά τη θανατική ποινή, θα έπρεπε να υπάρχει μηδενική εγκληματικότητα. Κι όμως, συμβαίνει το αντίθετο…