Ένας συμπολίτης μας κινητοποιείται

Συμπολίτης μας ονόματι «Ανδρέας» τοιχοκόλλησε σε διάφορα σημεία του κέντρου της πόλης μια φωτογραφία τραβηγμένη στις 23 Μαΐου, με ένα περιπολικό της Δημοτικής Αστυνομίας, σταθμευμένο στη γωνία των οδών Παύλου Μελά και Παλαιών Πατρών Γερμανού ακριβώς πάνω στη ράμπα των αναπήρων, αλλά και κολλημένο σχεδόν στο μπροστινό αυτοκίνητο. Μια μητέρα απεικονίζεται να προσπαθεί αγωνιωδώς να περάσει με το καροτσάκι του μωρού της ανάμεσα από τα δύο οχήματα.

Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της, αλλά ο Ανδρέας προχωράει και σε σχολιασμό: Είναι υποκριτικό, συμπεραίνει, το υποτιθέμενο ενδιαφέρον της Δημοτικής Αστυνομίας για τον πολίτη. Εξαπολύθηκαν σ’ ένα άγριο κυνήγι για την είσπραξη των 65,90 «αργυρίων» από τον κάθε «παρανομούντα» οδηγό, την ίδια ώρα που οι ίδιοι κάνουν τα ίδια και χειρότερα.

Εμείς θα προσθέταμε και κάτι ακόμα: Σε μια πόλη τόσο, μα τόσο δυσλειτουργική, τόσο ανοργάνωτη και τόσο άβολη για τους κατοίκους της, σε μια πόλη όπου η πρώτη ώρα σε κεντρικό πάρκινγκ του Κέντρου κοστίζει 4,5 ευρώ, η δεύτερη 3 και κάθε ώρα από την τρίτη και μετά 1,5 ευρώ, τέτοιου είδους παραβατικές συμπεριφορές είναι νομοτελειακές, ακόμα κι από τους πλέον νομιμόφρονες.

Η κίνηση πάντως του Ανδρέα είναι αξιέπαινη, γιατί επιδιώκει αυτή την απελπισία που βιώνει ο μέσος πολίτης σε μια πόλη όπου η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο παράλογη να η βγάλει προς τα έξω, να την κοινωνήσει στους συμπολίτες, προς συντονισμό μιας κοινής δράσης.

Το παράδειγμα της Στοκχόλμης

Στη Στοκχόλμη, όταν ιδιωτικοποιήθηκαν οι συγκοινωνίες, ακρίβυναν πολύ τα εισιτήρια. Δημιουργήθηκε τότε μέσω ίντερνετ ένα κίνημα στο οποίο όλοι οι συμμετέχοντες έδιναν από 10 ευρώ το μήνα και μπαίνανε τζάμπα στα λεωφορεία. Όποιον τον πιάνανε, το κοινό ταμείο του κινήματος πλήρωνε το πρόστιμο. Όποιος μάλιστα έβλεπε ελεγκτή, έστελνε ένα sms στο site και ενημερωνότανε αμέσως κι όλοι οι άλλοι για να κατέβουν. Έτσι αναγκάστηκε η εταιρεία να καθιερώσει φτηνό μηνιαίο εισιτήριο.

Υπάρχουν τρόποι δράσης

Το συμπέρασμα είναι ότι, ειδικά τώρα με το internet, έχουμε σημαντική δύναμη στα χέρια μας. Ας τη χρησιμοποιήσουμε. Ένα μικρό δικό μας παράδειγμα είναι το εισιτήριο του αστικού, που πηγαίνει «χέρι-χέρι», από επιβάτη σε επιβάτη, μέχρι τη συμπλήρωση των 70 λεπτών της διάρκειας ισχύος του. Την επόμενη φορά που θα κατεβείτε από λεωφορείο, προσφέρετε και σεις το εισιτήριό σας σε κάποιον που ανεβαίνει. Είναι και μια ωραία αφορμή για γνωριμίες, γιατί όχι;

Από το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας στον καναπέ σας...

Το έργο γνωστό και χιλιοπαιγμένο: Κάθε τρεις και λίγο αποκαλύπτεται από τα μίντια κι από κάποιος διεφθαρμένος πολιτικός, κάποιος καταχραστής πρύτανης, κάποιος βασανιστής αστυνομικός, και παραδίδεται στο αδηφάγο πλήθος, το διψασμένο για θεάματα και για ανθρώπινο κρέας.

Απ’ όλους τους «αποτροπιασμένους», κι απ’ όλο τον εσμό των «αγανακτισμένων πολιτών» που μαζεύονται για να παρακολουθήσουν το θέαμα, είναι αμφίβολο αν ενδιαφέρεται κανείς για την ουσία της εκάστοτε υπόθεσης. Αν νοιάζεται γι’ αυτούς τους κακόμοιρους τους μετανάστες που βασανίζονται, για το δημόσιο χρήμα που σπαταλιέται, ή για το φυσικό περιβάλλον που καταστρέφεται.

Το ζουμί γι’ αυτούς αλλού βρίσκεται: Πρώτα στην κατανάλωση του απαγορευμένου θεάματος υπό μορφή βίντεο χαμηλής ανάλυσης, όπου «σοκαριζόμαστε» με τις αποτρόπαιες πράξεις του Κορκολή, των μαθητών από την Εύβοια και των αστυνομικών από την Ομόνοια («τσκ, τσκ, τσκ, σα δε ντρέπονται να κάνουν αυτό που εμείς δεν τολμούμε – να κλέβουν, να βιάζουν, να βασανίζουν»). Κι έπειτα στο δημόσιο λιντσάρισμα, στη διαπόμπευση, στην «παραδειγματική τιμωρία», η οποία μέσα από τα μίντια μετατρέπεται σε ανθρωποφαγία. «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!»

Κι έτσι φτάνουμε στο οξύμωρο να καταδικάζουμε τα βασανιστήρια και να επιδιδόμαστε εμείς οι ίδιοι σε χειρότερα. Μέσα από τον τεχνητά κατασκευασμένο παροξυσμό του όχλου, ανοίγει η βαλβίδα της κοινωνικής καταπίεσης και βρίσκει εκτόνωση ο καταπιεσμένος ανθρωπάκος, ο Νεοέλληνας μικροαστός-καταναλωτής, για χάρη του οποίου στήνεται το όλο άθλιο θεατράκι.

Ο νεοέλληνας μικροαστός με το «ένδοξο» παρελθόν, και το παρόν που είναι τόσο μίζερο, ώστε να αναζητά απεγνωσμένα κάθε τόσο την επιβεβαίωση ότι όντως και οι άλλοι είναι τόσο άθλιοι όσο ο ίδιος. Που τη βρίσκει να κρύβεται μέσα στον όχλο και να πετροβολάει τους «ενόχους», που στην πραγματικότητα είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι μ’ αυτόν. Πετροβολώντας τους άλλους πετροβολούμε το μισητό μας ομοίωμα. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτοί είμαστε εμείς οι ίδιοι...

Το πρόβλημα της διαχείρησης απορριμμάτων

Πριν από πολύ-πολύ καιρό, και συγκεκριμένα πριν από 330 ολόκληρες ημέρες, διάστημα ικανό κατά τα φαινόμενα για να σβηστεί από τη μνήμη της αδηφάγου για επικαιρότητα κοινής γνώμης ακόμα και το πιο σημαντικό γεγονός, ένα ατύχημα είχε συμβεί στην περιοχή της πόλης μας. Ένα ατύχημα που πολλοί φρόντισαν να ξεχαστεί, τόσο αυτό, όσο και οι συνέπειές του, το συντομότερο δυνατόν.

Αναφερόμαστε στην πυρκαγιά στη χωματερή των Ταγαράδων, που σιγόκαιγε για περισσότερες από δύο βδομάδες στα μέσα του Ιουλίου του 2006, με επακόλουθο, εκτός της αέριας ρύπανσης, ανυπολόγιστη μόλυνση του υπεδάφους, με άγνωστες συνέπειες για τη γεωργία και την κτηνοτροφία σε ακτίνα πολλών χιλιόμετρων από την περιοχή.

Μετά απ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα, λοιπόν, και παρά την καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη λειτουργία τέτοιων πρωτόγονων και ανεξέλεγκτων χώρων απόθεσης απορριμμάτων, όλα συνεχίζονται σαν να μη συνέβη τίποτα, ενώ νέες ποσότητες υγρής λυματολάσπης ρίχνονται στη χωματερή χωρίς κανείς να γνωρίζει τις συνέπειες, ιδιαίτερα για τον υδροφόρο ορίζοντα. Μα μπορεί να γίνει κάτι; θα αναρωτηθείτε. Κι όμως, μπορεί.

Και τα νερά του Θερμαϊκού πριν από είκοσι χρόνια τα χάλια τους είχαν. Το χρώμα τους ήταν μονίμως καφέ, ενώ η μπόχα που απέπνεαν ήταν αφόρητη. Δημιουργήθηκε όμως η μονάδα χημικής επεξεργασίας λυμάτων και η κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά. Το ίδιο πρέπει επιτέλους να κάνουμε και με τα στερεά απόβλητα. Χημική επεξεργασία. Και ανακύκλωση. Γίνεται σ’ όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Μήπως να συμμετείχαμε κι εμείς;

Κι αν η χημική επεξεργασία είναι ευθύνη της Πολιτείας, η ανακύκλωση είναι στο χέρι όλων μας. Ας συμμετέχουμε ενεργά. Ας μην πετούμε κοινά σκουπίδια στους κάδους που προορίζονται ειδικά για το σκοπό αυτό. Ας ενδιαφερθούμε και για την ανακύκλωση των παλιών ηλεκτρονικών συσκευών μας. Σύμφωνα με το νόμο, τα καταστήματα που μας τα πούλησαν έχουν υποχρέωση να τα δεχθούν προς ανακύκλωση. Το ίδιο και τις μπαταρίες, που επιβαρύνουν ιδιαίτερα το περιβάλλον. Αν πιέσουμε όλους τους αρμόδιους φορείς, δημόσιους και ιδιωτικούς, θα αναγκαστούν να ενδιαφερθούν. Στο χέρι μας είναι.