Από το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας στον καναπέ σας...

Το έργο γνωστό και χιλιοπαιγμένο: Κάθε τρεις και λίγο αποκαλύπτεται από τα μίντια κι από κάποιος διεφθαρμένος πολιτικός, κάποιος καταχραστής πρύτανης, κάποιος βασανιστής αστυνομικός, και παραδίδεται στο αδηφάγο πλήθος, το διψασμένο για θεάματα και για ανθρώπινο κρέας.

Απ’ όλους τους «αποτροπιασμένους», κι απ’ όλο τον εσμό των «αγανακτισμένων πολιτών» που μαζεύονται για να παρακολουθήσουν το θέαμα, είναι αμφίβολο αν ενδιαφέρεται κανείς για την ουσία της εκάστοτε υπόθεσης. Αν νοιάζεται γι’ αυτούς τους κακόμοιρους τους μετανάστες που βασανίζονται, για το δημόσιο χρήμα που σπαταλιέται, ή για το φυσικό περιβάλλον που καταστρέφεται.

Το ζουμί γι’ αυτούς αλλού βρίσκεται: Πρώτα στην κατανάλωση του απαγορευμένου θεάματος υπό μορφή βίντεο χαμηλής ανάλυσης, όπου «σοκαριζόμαστε» με τις αποτρόπαιες πράξεις του Κορκολή, των μαθητών από την Εύβοια και των αστυνομικών από την Ομόνοια («τσκ, τσκ, τσκ, σα δε ντρέπονται να κάνουν αυτό που εμείς δεν τολμούμε – να κλέβουν, να βιάζουν, να βασανίζουν»). Κι έπειτα στο δημόσιο λιντσάρισμα, στη διαπόμπευση, στην «παραδειγματική τιμωρία», η οποία μέσα από τα μίντια μετατρέπεται σε ανθρωποφαγία. «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!»

Κι έτσι φτάνουμε στο οξύμωρο να καταδικάζουμε τα βασανιστήρια και να επιδιδόμαστε εμείς οι ίδιοι σε χειρότερα. Μέσα από τον τεχνητά κατασκευασμένο παροξυσμό του όχλου, ανοίγει η βαλβίδα της κοινωνικής καταπίεσης και βρίσκει εκτόνωση ο καταπιεσμένος ανθρωπάκος, ο Νεοέλληνας μικροαστός-καταναλωτής, για χάρη του οποίου στήνεται το όλο άθλιο θεατράκι.

Ο νεοέλληνας μικροαστός με το «ένδοξο» παρελθόν, και το παρόν που είναι τόσο μίζερο, ώστε να αναζητά απεγνωσμένα κάθε τόσο την επιβεβαίωση ότι όντως και οι άλλοι είναι τόσο άθλιοι όσο ο ίδιος. Που τη βρίσκει να κρύβεται μέσα στον όχλο και να πετροβολάει τους «ενόχους», που στην πραγματικότητα είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι μ’ αυτόν. Πετροβολώντας τους άλλους πετροβολούμε το μισητό μας ομοίωμα. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτοί είμαστε εμείς οι ίδιοι...