ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ;

Συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, νομοσχέδια, θεσμικά πλαίσια. Πάπαλα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Σήμερα η στήλη, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικότερο για τη βελτίωση της ζωούλας μας, το οποίο όμως σπανίως συζητιέται. Αναφερόμαστε στην αισθητική και αρχιτεκτονική υποβάθμιση του περιβάλλοντός μας.

Πώς είπατε; Λεπτομέρειες; Κι όμως! Από κει αρχίζει το κακό. Πάρτε για παράδειγμα την πανεπιστημιούπολη, όπου δεσπόζει σαν καφκικός πύργος το Κτίριο Διοίκησης, ένα γνήσιο αρχιτεκτονικό εξάμβλωμα, σύμβολο πολυδαίδαλης, χαοτικής κι αναποτελεσματικής διοίκησης. Είναι τυχαίο ότι αν επισκεφθείτε το εσωτερικό του θα βρεθείτε μπροστά σε ένα θέαμα υπέρβαρων υπαλλήλων, οι οποίοι καπνίζουν αρειμανίως χυμένοι στις καρέκλες τους, σε μια κατάσταση απόλυτης δημοσιοϋπαλληλικής νιρβάνα;

Ή το κτίριο της νέας Φιλοσοφικής. Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που επισκέπτεται καθημερινά το κτίριο αυτό να συντηρήσει μέσα του έστω και λίγο από το ενδιαφέρον και τη χαρά της γνώσης; Αν δεν αλλάξουν αυτά, τι να σου κάνουν οι νόμοι και τα πλαίσια;

Ας πάμε στη δικαστική εξουσία. Είναι ποτέ δυνατόν να απονεμηθεί πραγματική δικαιοσύνη μέσα σ’ αυτό το τερατώδες κτίριο, το οποίο μάλιστα εσωτερικά είναι ακόμα πιο ψυχρό, αβυσσώδες και αβίωτο απ’ ό,τι απλά φαντάζεται ο ανυποψίαστος περαστικός; Αν εργάζεσαι εκεί μέσα, είναι λογικό να πρέπει να καταβάλλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μη ρίχνεις ισόβια κάθε μέρα. Μιλάμε για την απόλυτη αρχιτεκτονική ανθρωπιστική καταστροφή.

Τα ίδια ισχύουν και για πολλές άλλες υπηρεσίες. Από το ΙΚΑ εκεί δίπλα στα δικαστήρια, που αποτελεί μια πραγματική ασέλγεια στο υπέροχο κομμάτι του τοίχους της πόλης που καταφέρνει να επιβιώνει, μέχρι την ισοπεδωτικά άχαρη Εφορία Καλαμαριάς. Κι από τα πολυάριθμα σχολικά συγκροτήματα που θυμίζουν φυλακές, μέχρι ακόμα και τις εκκλησίες τύπου Αγίου Παντελεήμονα Καλαμαριάς, που χάσκουν με τα μπετά τους έξω.

Το blog ξεκινά από σήμερα μια μεγάλη προσπάθεια χαρτογράφησης της ασχήμιας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Γράψτε μας για κτίρια, μνημεία, και λοιπά εξαμβλωματικά κατασκευάσματα που παρατηρείτε στην καθημερινότητά σας κι εμείς θα τα παρουσιάζουμε. Πού ξέρετε; Ίσως κάποτε θεσπιστεί μια Αισθητική Αστυνομία και αρχίσει να τα κατεδαφίζει…

Η αλήθεια για τις φοιτητικές κινητοποιήσεις

Ώρα για μερικές δυσάρεστες διαπιστώσεις, τις οποίες όμως δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς:

1. Όλες σχεδόν οι καταλήψεις και λοιπές κινητοποιήσεις είναι τελείως αντιδημοκρατικές. Αποφασίζονται από γενικές συνελεύσεις που λειτουργούν χωρίς σαφείς κανόνες, υπό το κράτος ενός απόλυτου λαϊκισμού. Δεν υπάρχει καμία ημερήσια διάταξη, η κουβέντα πάει εκεί όπου την οδηγούν οι ειδικευμένοι συνταξιούχοι φοιτητές-γητευτές των αμφιθεάτρων, οι δε ψηφοφορίες είναι φανερές και ανεξέλεγκτες. Ψηφίζουν όσοι κι όποιοι τύχει να βρεθούν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.

2. Το να θεωρείται η κατάληψη αυτονόητο δικαίωμα, αποτελεί ασυδοσία ιδιαζόντως ελληνικού τύπου, για την οποία ευθύνονται λιγότερο οι φοιτητές, και περισσότερο ολόκληρη η νεοελληνική κοινωνία, η οποία λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Τα πανεπιστήμια, όμως, δεν ανήκουν στους φοιτητές τους. Ανήκουν στους έλληνες πολίτες, και δη τους φορολογούμενους. Αυτοί τα πληρώνουν. Οι φοιτητές, στο κάτω-κάτω, θα κάτσουν τέσσερα, πέντε, έξι χρόνια και θα φύγουν.

3. Όποιος πιστεύει ότι είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει δωρεάν παιδεία, απλώς παραλογίζεται. Οι πανεπιστημιακές σπουδές, όπως και όλα τα επί γης αγαθά, κοστίζουν. Τα «δωρεάν» συγγράμματα, οι εργατοώρες των καθηγητών, τα εργαστήρια. Κάποια στιγμή καλό θα ήταν το φοιτητικό κίνημα να αναρωτιόταν ποιος πληρώνει το λογαριασμό, αλλά και ποιος εισπράττει, ποιος καρπώνεται κέρδη από τη «δωρεάν» παιδεία (π.χ. από τις άθλιες «δωρεάν» εκδόσεις της Υπηρεσίας Δημοσιευμάτων).

4. Τα δάκρυα των ήδη βολεμένων στα δημόσια ΑΕΙ, για τα δίδακτρα που θα αναγκαστούν να πληρώσουν οι μελλοντικοί φοιτητές των ιδιωτικών, μάλλον είναι κροκοδείλια. Αυτό που τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα είναι να κρατήσουν όσο το δυνατόν χαμηλότερα τον ανταγωνισμό («υποβάθμιση» των πτυχίων το βαφτίσανε). Όσοι δηλαδή βρέθηκαν στην απ’ έξω και εξωθούνται είτε στη φοιτητική μετανάστευση, είτε στα ιδιωτικά κολέγια, των οποίων τα πτυχία μέχρι σήμερα η πολιτεία δεν αναγνωρίζει, να πάνε να πνιγούνε.

5. Τέλος, αν αυτό το φοιτητικό κίνημα ήταν γνήσια ριζοσπαστικό και αληθινά νεανικό, αν αποτελούσε μέρος της λύσης, και όχι του προβλήματος, αν μη τι άλλο δεν θα έπασχε από αυτή την αρτηριοσκληρωτική έλλειψη φαντασίας. Έχει κολλήσει η βελόνα στις καταλήψεις. Τυποποιημένες, κομφορμιστικές αντιδράσεις. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα. Τι πετυχαίνεις όμως έτσι; Η εξεταστική χάνεται, το δημόσιο πανεπιστήμιο απαξιώνεται, όλο και περισσότεροι εξωθούνται στις αγκάλες των ιδιωτικών ΑΕΙ. Θύμωσε ο αγάς, κι έκοψε την τσουτσού του…